No i prawie jestem – obozuję sobie jakieś 40 km od Palenque, niedaleko drogi, tuż przy płocie jednego z setek ranczo, które palikami zagradzają tyle fajnych miejsc na rozbicie namiotu. No, ale nie chcę wpychać się na chama za płot i tak znalazłem sobie w końcu całkiem fajne miejsce, a i właściciel – poruszjący się na koniu niczym kowboj z westernu (tyle, że tutaj zielono, a nie żółto) – całkiem przyjaźnie zapytał mnie, czy nie chcę rozbić się gdzieś na terenie ranczo.
Pogoda mi się dzisiaj udzieliła. Cały dzień padało, a więc postanowiłem, że spędzę sobie dzień w moim całkiem przytulnym domku – namiocie. Znowóż w pełni przyjemnie się w nim obcuje, po tym jak udało mi się znaleźć fajne rozwiązanie dla moich połamanych rurek, jeszcze kilka dni temu, gdy obozowałem nad jeziorem Silvituc. W jednym ze sklepów z materiałami budowlanymi, tak zupełnie na czuja, zakupiłem kilka plastikowych rurek hydraulicznych, które znakomicie pasują w otwory tropiku i tym sposobem mój namiot ma swoją starą, całkiem geometryczną formę i nie przypomina już wytworu kubizmu 
Do tego kolejna dobra informacja – producent Marabut wysłał rurki w ramach gwarancji do znajomego w San Cristobal de las Casas, do którego udam się po Palenque. Tak w ogóle, to miałem tam dotrzeć dopiero za 2-3 tygodnie, ale dzisiaj studiując mapę zmieniłem nieco planowaną trasę. Fakt, że rurki mają dotrzeć w najbliższym tygodniu również na to wpłynął. A z tym znajomym, to taka śmieszna historia – nigdy człowieka nie widziałem, ale spodobał mi się jego blog. Trafiłem nań jeszcze siedząc w mieszkaniu, w Berlinie, szukając informacji o Meksyku. Kolejnym tzw. zbiegiem okoliczności był fakt, że jakieś 2 lata temu mój brat podesłał mi adres tego bloga o bardzo wdzięcznym tytule “Jak przebimbać sobie życie” Napisałem do autora i zdaje się, że mamy ze sobą wiele wspólnego, stąd zamierzam się z nim spotkać w San Cristobal, tym bardziej, że dobry chłopina pomaga mi w kwestii tych rurek, a wymiany maili z nim przesympatyczne
Jutro pogoda ma się już poprawić, a więc ruszę zwiedzać ruiny Palenque, na których temat sie dzisiaj nieco naczytałem, mając na to ten cały wolny dzień Deszcz uderzał sobie o tropik, a ja popijałem kakao wertując mapę, czytając – czy to przewodnik, czy to o historii Majów, czy też o węglowodanach, tłuszczach, białkach i zapotrzebowaniu nań naszego organizmu. Taki dzień jest dobry na reorganizację rzeczy w sakwach, naostrzenie noży, wyjęcie sobie zalegającej głowy kleszcza z dużego palca u nogi, czy innych podobnych rzeczy, na które nie znajduje się miejsca w przestrzeni czasowej codziennego podróżowania.
Po wieczorze poetyckim za Escarsegą kolejne dwie noce spędziłem nad rzekami – jedną szybkopłynącą rzeką górską, której nie ma nawet na mapie. Było to miejsce o tyle specjalne, że skryte nieco w dżungli i poranna kawa przyniosła mi wiele radości, tak, że aż zapuściłem się nieco w głąb. Widoki, wszechobecne zwierzaki, generalnie cała atmosfera tego miejsca zmiotły mnie z nóg i ocknąłem się dopiero po 13, także niewiele zostało z dnia na pedałowanie. Oczywiście narobiłem mnóstwo zdjęć i postaram się choć jedno z tego miejsca wrzucić.
Kolejna noc znowóż nad rzeką, tym razem dużo większą Rio Champan. Noc niczym dzień, na niebie księżyc niemal w pełni – nawet nie potrzebowałem żadnej dodatkowej sygnalizacji dźwiękowo-świetlnej przy mojej wędce, by widzieć jej czubek i złapać kilka bardzo dobrze biorących rybek. Znowóż chyba sumy, choć tym razem jakieś inne Najpierw jednak musiałem sobie załatwić przynętę. Na złapanie własnej było już za ciemno, więc pojechałem po rozbiciu namiotu do wsi, gdzie szybko wypytałem, gdzie mogę kupić kawałek ryby Po 15 minutach byłem z powrotem przy obozowisku, które znajdowało się niemalże pod mostem. Także śmiało można powiedzieć, że Gawor czasem mieszka sobie pod mostem 
Ryby brały bardzo dobrze, lecz większość wypuściłem, tym bardziej, że już troszkę chyba za dużo ich w moim menu, w ostatnim czasie.
Gdyby nie zatyczki do uszu, ta noc przy drodze byłaby ciężka, tym bardziej, że niektóre auta przekraczają chyba wszelkie możliwe normy emisji dźwięków – nie wiem, jak one jeszcze jeżdżą, ciężarówki ala nasz Robur , pewnie z 5 dziur w tłumiku.
A o poranku grupa meksykańskich robotników drogowych bacznie przyglądała się przez 2 godziny, jak domniemany gringo składa obóz i pakuje sakwy na rower – jest nawet pamiątkowe zdjęcie Sytuacja miała się tak: generalnie jest sobie dwudziestu robotników. 20 robotników patrzy się na mnie z mostu. Przyjeżdża wywrotka z piachem i znika w tym samym nienznanym kierunku, z którego przybyła. 4 robotników idzie rozrzucić piach, 16 robotników patrzy się na mnie. 4 robotników kończy pracę po pół godziny i znowu 20 się na mnie patrzy. Czekają na drugą ciężarówkę…no i tak mija im dzień w pracy No, ale nie ma co gadać, chłopaki pomogli mi wtachać na górę sakwy i z zainteresowaniem przyglądali się, jak to możliwe, że zmieszczę wszystko na rowerze Zdjęcie zaproponowali sami, potem pomachali i jestem. Po Quintana Roo, Yucatanie, opuściłem kolejny stan Meksyku – Campeche i przywitał mnie czwarty z nich – Tabasco. Niezbyt przyjemnie, bo droga bardzo ruchliwa i chyba pierwszy raz podczas mojego pedałowania tutaj zwymyślałem kilka razy kierowcę, jak z prędkością stu kilometrów na godzinę mijał mnie oddalony o jakieś pół metra swym gigantycznym truckiem, niejednokrotnie wprawiając mnie w duże turbulencje. No, ale jakoś dałem radę Przejechałem mostem nad olbrzymią rzeką Rio Usumacinta, która to stanowi nieco niżej na mapie naturalną granicę między Meksykiem a Gwatemalą. Jest to największa rzeka Meksyku i siódma na świecie, co do ilości wody, którą ze sobą niesie.
Późnym popołudniem, jak tylko się dało, odbiłem w boczną drogę ku miejscowości Emilio Zapata. Miasteczko nosi imię znanego tutaj rewolucjonisty, szczególnie w stanie Chiapas. Ale o tym jednak innym razem.
Jutro Palenque, a w kolejnych dniach już tylko pod górkę, w góry Sierra Norte de Chiapas, ku San Cristobal de las Casas. Adieu!
P.S: po przekroczeniu granicy stanu Tabasco niezliczona ilość martwych węży na drodze, z czego cieszą się zagrożone wyginięciem – jak mówi tablica informacyjna stanu Tabasco – tutejsze sępy.
Follow